Samuel Hahnemann deed 200 jaar geleden een reeks ontdekkingen waarmee hij fundamentele vragen kon beantwoorden over gezondheid en ziekte. Vragen die zijn traditioneel geschoolde collega’s niet beantwoord kregen. Hahnemann noemde zijn nieuwe geneeskunst “homeopathie”. Een woord ontleend aan het Griekse omeos wat gelijksoortig betekent, en aan pathos wat lijden betekent. Het betekent dus “behandelen met iets dat een gelijksoortig effect heeft als lijden”.
 

Wat ontdekte Hahnemann? Hij nam zelf gedurende een bepaalde periode kininebast in. Een medicament dat in zijn tijd werd gebruikt om  mensen met malaria te genezen. Na een aantal doses kreeg hij de symptomen die horen bij malaria. Stopte hij met de inname, dan stopten ook zijn symptomen. Om uit te sluiten dat dit puur toeval was, onderzocht hij gedurende twintig jaar honderden medicinale stoffen op deze manier. Hij ontdekte zo dat er een natuurlijke wetmatigheid aan ten grondslag lag: een giftige stof die symptomen teweegbrengt bij een gezond persoon, geneest deze symptomen bij een ziek persoon.

Omdat het toedienen van deze stoffen aan een ziek persoon vaak een heel heftige en niet wenselijke verergering tot gevolg had, ging hij op zoek naar een manier om de heftigheid te verminderen. Hij ging de stoffen verdunnen. Proefondervindelijk, en na jarenlang gedegen empirisch onderzoek, kon hij concluderen dat wanneer de stof zo vaak verdund en geschud was dat hij feitelijk niet meer waarneembaar - en dus non-toxisch - was, de genezing het meest zachtzinnig en compleet verliep.

Genezing was daarmee niet meer afhankelijk van materie, want de stoffen waren materieel niet meer aantoonbaar. Genezing bleek een kwestie van energie. Zodoende kwam Hahnemann tot de conclusie dat ziekte een verstoring was van die energie. De aanwezige dynamiek van die ongrijpbare energie in ieder levend mens noemde Hahnemann “levenskracht”. Het passend toedienen van de verdunde middelen bleek de levenskracht van zijn patiënten te stimuleren om zichzelf te genezen. 

Hahnemann stond aan de wieg van de moderne homeopathische wetenschap. Alle wetmatigheden die hij ontdekte schreef hij op in zijn boek, de ‘Organon der geneeskunst’. Velen na hem zetten zijn werk en ideaal nauwgezet voort. Vol vuur en overtuiging, zodat ook de ziekten van onze moderne tijd met succes behandeld kunnen worden.